ρυθμό θολωτής βασιλικής, με νάρθηκα και τοιχογραφίες του 13ου αιώνα, στο πιο ψηλό σημείο αποτελεί την καρδιά του κάστρου, αφιερωμένος 
σε έναν ιδιαίτερα δημοφιλή Άγιο, έχει δώσει το όνομά του σε αυτό καθώς οι ντόπιοι δεν το 
αποκαλούν "Κάστρο", αλλά "Αη-Γιώργη"!
Αδιαμαρτύρητα λοιπόν οι πιστοί κάθε ηλικίας ανεβαίνουν το μονοπατάκι, κουβαλώντας τις πασχαλιάτικες λαμπάδες τους, τα τάματά τους, τον άρτο κλπ, αλλά και το φαγητό τους και
πολλές φορές τα μουσικά τους όργανα, καθώς μετά τη λειτουργία, τα ερείπια και ο ουρανός, αποτελούν τον καλύτερο χώρο για πικ-νικ, ενώ ο προαύλιος χώρος του ναού, γύρω από το κυπαρίσσι προσφέρεται για χορό। Από τα παλιά τα χρόνια, το καλύτερο πανηγύρι στο Γεράκι ήταν "του Αη-Γιωργιού": Στη φύση, στην εκκλησία, στα ερείπια। Και τους Αγίους, 
ειδικά τους νέους και ενδόξους, έτσι τους τιμά ο λαός: Με λατρεία, αλλά και φαγητό και γλέντι! Αυτή είναι η Ελλάδα εξάλλου!Οι επισκέπτες και πιστοί ήταν πολλοί για μια ακόμη φορά, και είχαν κατακλύσει τον προαύλιο, αλλά και τον γύρω χώρο του ναού, όσο ο παπάς και η χορωδία με τους ψάλτες έψελναν τους ύμνους। Μαζί μαθητές και καθηγητές: του Γυμνασίου και του Λυκείου Γερακίου, που έφτασε με २ πούλμαν, καθώς και του 1ου Γυμνασίου Χαλανδρίου (άλλο ένα πούλμαν), που πραγματοποιούσε 2ήμερη εκδρομή στη Λακωνία। Όσοι ήρθαν για 1η φορά, έμειναν με τις καλύτερες εντυπώσεις, κυριολεκτικά με το στόμα ανοικτό, και έφυγαν με την ευχή να επιστρέψουν σύντομα! Μαζί και ένας νεαρός Ισπανός βιολόγος (φυσιοδίφης), που έφτασε πεζός, για να μελετήσει τη σπάνια (ενδημική) χλωρίδα της περιοχής!
Μια φορά το χρόνο, λοιπόν, το κάστρο ζωντανεύει! Πλήθος κόσμου ανεβαίνει το μονοπατάκι, που ξεκινάει από την κάτω είσοδο (ναός Αγίας Παρασκευής), και φτάνει στο κάστρο με τα τείχη, αφού προσπεράσει, ανεβαίνοντας τα ερείπια ναών και οικιών, απομεινάρια μιας ένδοξης εποχής, που ξεκινάει 800 χρόνια πριν (με την έλευση των Φράγκων) και τελειώνει πολύ αργότερα, την περίοδο της Τουρκοκρατίας। Μιας εποχής με βασιλιάδες και ιππότες, που κατακτούσαν τόπους και υπεράσπιζαν βασίλεια...
Φράγκοι, Βενετοί και Βυζαντινοί περνούσαν το ίδιο μονοπάτι, πεζή ή με τα άλογά τους, ώστε να φτάσουν στις επάλξεις, και να αγναντέψουν।Την ίδια θέα, που αντικρύζει και σήμερα ο επισκέπτης, και που αποζημιώνει και με το παραπάνω τον κόπο της ανάβασης: Απ΄την παρυφή του Πάρνωνα, απέναντι ο επιβλητικός Ταΰγετος, και ότι υπάρχει ανάμεσά τ
ους: Ολόκληρος ο Λακωνικός κάμπος,με ελιές, πορτοκαλιές, σχίνους, φρύγανα και κυπαρίσια, που διαρρέεται από τον ποταμό Ευρώτα। Το Ταίναρο και η μία πλευρά του Κάβου Μαλιά, να αγκαλιάζουν τη θάλασσα:Το Λακωνικό κόλπο που λάμπει με το φως του ήλιου, ενώ όταν η ατμόσφαιρα δεν περιέχει υγρασία, διακρίνονται πεντακάθαρα και τα πλεούμενα। Και σε όλα αυτά, διάσπαρτοι οι οικισμοί και τα χωριά με πρώτο το Γεράκι, τη μητρόπολη, ακριβώς στα πόδια του κάστρου, το οποίο αν και είναι αμφιθετρικά χτισμένο στις πλαγιές ενός λόφου, φαίνεται επίπεδο! (κάτοψη)। Περιμετρικά, τα υπόλοιπα κάστρα: Ο Μυστράς, η Μονεμβασιά, ο Πασσαβάς.॥,να συνεπιβλέπουν την περιοχή και να επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά και με τα υπόλοιπα κάστρα, ώστε τα νέα να μεταδίδονται ( με φρυκτωρίες) ακόμα και από την Κωνσταντινούπολη। Αυτός ήταν άλλωστε ο ρόλος τους και η θέση τους στρατηγικής σημασίας και προσεκτικά επιλεγμένη! Περπατώντας κανείς προς την ανατολική και βόρεια πλευρά του κάστρου, μπορεί να δει την Τσακωνιά (ανατολικές πλαγιές του Πάρνωνα), και το Μυρτώο πέλαγος!Μερικά ιστορικά στοιχεία για το κάστρο, που περιέχονται, μεταξύ άλλων, στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου Γερακιτών Αττικής: http://www.geraki.info/
Φραγκοκρατία। Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους σταυροφόρους το 1204 μετά Χριστόν, οι Φράγκοι έγιναν κύριοι εκτός άλλων περιοχών και της Πελοποννήσου, του Μορέως, όπως ονομάζετο τότε, την οποίαν διήρεσαν σε δώδεκα μεγάλες βαρονίες και τοπαρχίες. Μία απ΄αυτές ήταν και το Γεράκι μαζί με την περιοχή του όπου ανέλαβε επικεφαλής ο Γάλλος βαρόνος Guy de Nivelet, ο οποίος το 1209, έκτισε εκεί το Κάστρο που σώζεται μέχρι σήμερα. Αλλά ο τόπος αυτός μαζί με το Κάστρο μόνον 50 χρόνια παρέμεινε στα χέρια των Φράγκων, διότι το 1262 αναγκάσθηκαν να το παραδώσουν στους Βυζαντινούς μαζί με τα κάστρα της Μονεμβασίας, του Μυστρά και της Μάνης για την απελευθέρωση του Γουλιέλμου Βιλλεαρδουΐνου και των άλλων βαρόνων και ιπποτών, οι οποίοι στη μάχη της Πελαγονίας το 1259 είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι από τους Βυζαντινούς.
Επίσης, πολλά στοιχεία για την ιστορία του Γερακίου, και του κάστρου υπάρχουν στο βιβλίο: "Ιστορία του Γερακίου", του Τάσου Αθ। Γριτσόπουλου, έκδοση του Συνδέσμου Γερακιτών Αττικής,1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου